از روستای ابردژ ورامین چه می دانیم

در عصر تب دار روز جمعه اردیبهشت ماه وقتی خورشید در افق آسمان کویر رو به خاموشی می‌رود به روستای ابردژ(قلعه بلند) وارد می‌شوم.

روستایی آباد و پرآب به نشانه زندگی در آستانه پارک ملی کویر ایران چون نگین عقیق انگشتری، سبز می درخشد. قلعه‌ای(عمارتی) بازمانده از کهن های تاریخ و پر از هیبت و سکوت است. این دژ افسانه‌ای با دیوارهای کاه‌گلی و اتاق‌های تو در تو، آدمی را به سکوت فرا می خواند. گویی انسان عصر تجدد به نظاره سرای امن شاهان صفوی پرداخته که برایش رنگی از شیدایی و رمز و راز و افسونگری دارد. اما چه توان کرد اسناد تاریخی مورد کاوش دقیق اهل فن در رابطه با قدمت این عمارت(به احتمال اربابی) تاکنون مورد ارزیابی دقیق علمی قرار نگرفته و تاریخ خود گواه زیست مردمانی کویری در این کهن دیار است.

روستای قلعه بلند (ابردژ) این چنین بعد از سال ها در پناه مردمان مذهبی با پیشه کشاورزی و دامپروری، با حضور خانه‌های تاریخی رمضان‌زاده و عمارت‌های اربابی نظیر حاج میرزا حسین، حاج اسماعیل و حاج حسین حسینی نقوی در کنار آب انبار و حمام خزینه‌ای خود نشان زندگی و برکت از بزرگان و خوانین در سایه رحمت خداوند مهربان است. آب در حیات روستا جاریست و هوا پاک و منزه است و چه خوشبخت آدمیانی که در دل تاریکی شب در روستای ابردژ به میهمانی ماه و ناهید و مهر می‌روند و چشم، نظاره‌گر دیگر خوشه‌های راه شب در آسمان کویر است.

وقتی سیر و سفر در امتداد جهان هستی در پهنه ایران بزرگ فراهم باشد به راستی ابردژ خود نام برجسته‌ای از واژه‌های فرهنگ پارسی است. شاید سرتیپ بهارمست به هنگام انتخاب نام ابردژ تاملی عمیق داشته که مترداف نام قلعه بلند، ابردژ را نامگذاری کرد. در این میان حضور خانواده‌های حسینی نقوی، رجبشاهی، طباطبایی، تاجیک قلعه، ملاعباسی، شیرازی و امیرانی خود طعنه به تاریخ نامگذاری اسم ابردژ در روزگار عصر پهلوی اول است. هر چه هست قلعه ابردژ برازنده نامی است در دوران جدید به تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۸۱ با شماره ۷۶۲۴ در آثار ملی ایران به ثبت جریده دوام رسیده است.