آموزش حضوری معلم فداکار در مناطق عشایری و روستایی شهرستان کلیبر
تبریز (پانا) - یکی از معلمان مناطق کم برخوردار آذربایجان شرقی هشدار داده در مناطق عشایری، اولیا به جای اینکه به درس فرزندانشان تو جه کنند، آنها را به عنوان کمک دست خود در کارهایشان به کار می گیرند.
در حالی که مدافعان سلامت در روزهای جولان کرونا جان فشانی می کنند، سربازان خاموش عرصه آموزش هم کوه ها و دشت ها را با پای پیاده می پیمایند و این در شرایطی است که استان آذربایجان شرقی یکی از کوهستانی ترین و صعب العبورترین استان های کشور است و نزدیک به ۶ هزار دانش آموز عشایری در این استان مشغول به تحصیل هستند و معلمان عزیز و زحمت کش تمام تلاش خود را برای تحقق امر آموزش و پرورش انجام می دهند.
یکی از معلمان عشایری و روستایی آبش احمد از توابع شهرستان کلیبر در گفت و گو با پانا می گوید: «در شرایط کرونایی ما بیشتر تلاش کردیم تا کلاسها حضوری برگزار شوند، چون در رسانه های آموزشی مثل شبکه شاد، تلویزیون و ... نمی شود به خوبی تدریس ها را در این مناطق دریافت کرد.»
داوود عزیزی خاطر نشان می کند: «در ابتدا، کرونا باعث غافلگیری ما شد. بخصوص مشکل دسترسی دانش آموزان روستایی به گوشی و اینترنت نمود پیدا کرد و زیرساخت مناسبی وجود نداشت. اما در روزهای کرونایی امسال سعی کردیم درسنامه ها بهتر باشد و بیشتر نیازهای دانش آموزان را رفع کند. در نهایت با توجه به تعداد کم دانش آموزان و کوچک بودن محیط تاکید ما بر حضوری تشکیل شدن کلاسهاست.
او می افزاید: «در مدرسه ای که من تدریس می کنم، انتشار کرونا بسیار کم است و سعی کردیم با رعایت پروتکل های بهداشتی بیشتر کلاسهایمان حضوری باشند. اما متاسفانه در مناطق عشایری اولیا به جای اینکه به درس فرزندانشان بیشتر توجه کنند، خیلی کم به این موضوع اهمیت می دهند و بیشتر فرزندانشان را به عنوان کمک دست، در کارهایی مثل کشاورزی، چرای دامها و... به کار می گیرند و از ایام کرونا مثل یک فرصت استفاده می کنند تا بیشتر روی کمک فرزندانشان حساب کنند و متاسفانه این روزها اولیا بیشتر به فرزندانشان فشار می آورند. با این وجود آموزش را نباید تعطیل کرد و من این کار را نکردم.»
این معلم دانش آموزان عشایر، در پایان انگیزه خود برای حضور در کلاسهای درس خصوصا مناطق روستایی را دانش آموزان اعلام و تاکید می کند: «تحمل مشکلات زیادی که وجود دارد، با وجود دانش آموزان آسان است و هیچ سختی به چشم نمی آید. وقتی وارد کلاس می شوم و دانش آموزان را می بینم با خود می گویم این دانش آموزان باید آموزش ببینند و در آینده فرد مفیدی برای جامعه باشند و همین موضوع، انگیزه کافی برای حضور در کلاسها و تحمل سختی ها در مناطق روستایی را در من ایجاد می کند.»
ارسال دیدگاه