روایت معلم نی ریزی که مسوولیتش را فراتر از کلاس درس برده است

یکی از این معلمان جابر افتخاری معلم پایه پنجم آموزشگاه شهید قاری نیا شهرستان نی ریز است که در گفت‌وگو با پانا گفت: «از سال ۱۳۹۱ که وارد دانشگاه فرهنگیان شدم تا به حال معلم هستم و به شغل معلمی علاقه زیادی دارم و خوشحالم که در این مسیر قدم گذاشتم. من هم اکنون در کلاس پنجم دبستان تدریس می کنم و ۳۰ دانش آموز در کلاس دارم.»

وی در ادامه بیان کرد: «اگر گاهی اوقات به صورت قالبی و سیاه و سفید به دنیای اطراف خود بنگریم و تمام پدیده‌ها را در ارتباط با هم و به صورت هارمونی ببینیم آن موقع متوجه می‌شویم که دنیا چقدر قشنگ و دوست داشتنی است و چه لذتی بالاتر از این که من بخش مهم و زیادی از عمرم را با بچه‌هایی می گذرانم که دلی پاک و لطیف دارند و دنیای آنها خیلی زیباتر از دنیای ما آدم بزرگ‌هاست.»

افتخاری با بیان اینکه ما می توانیم از بچه‌ها بی کینه و مهربان بودن و صداقت داشتن را یاد بگیریم عنوان کرد: «امروزه نباید بچه ها را با دیدگاه گذشته نگریست و رابطه خشک و بی روح با آنها داشت، زیرا این دنیا، دنیای تعامل و ارتباط اثربخش است و من به عنوان یک اصل مهم در معلمی باید بپذیرم و به دانش‌آموزانم درس محبت و ایثار بدهم و معتقدم که در اینصورت وظیفه معلمی خود را به نحو احسن انجام داده ام.»

وی افزود: «مارتین بوبر، فیلسوف و نویسنده اتریشی، ۵در کتاب معروف خود در مورد رابطه من-آن نقدهایی داشت و رابطه من-تو را جایگزین کرد، اما من بر این باورم که رابطه من با دیگری باید رابطه من-من باشد، یعنی من به همان نسبت که برای خودم ارزش قائل هستم، برای دیگری نیز ارزش و احترام قائل باشم. من سعی بر این داشته‌ام که در مسیر معلمی از همین رابطه استفاده کنم، البته نه به صورت کامل زیرا این امر به مرور میسر می‌شود و به صورت آنی به دست نمی‌آید.»

افتخاری اظهار کرد: «دو مؤلفه لازم و ضروری برای یک معلم، محبت و احترام است و برای به دست آوردن هر موفقیت بهایی باید بپردازد.»

معلم کلاس پنجم آموزشگاه شهید قاری نیا شهرستان نی ریز در رابطه با تهیه تبلت و گوشی برای دانش‌آموزان نیارمند خاطرنشان کرد: «سال گذشته مطلع شدم که یکی از والدین دانش‌آموزان در حال جمع آوری هزینه برای تهیه تبلت و گوشی است و از من هم تقاضای کمک کرد. بعد از اینکه مبلغی کمک کردم با خودم گفتم چرا من یک حلقه نهایی این زنجیره کار خیر و انسان دوستانه باشم و تصمیم گرفتم که نقطه شروعی در این کار باشم.»

وی ادامه داد: «بعد از مدتی همکاری با او، چندین نفر به صورت مستقیم از خودم تقاضای تبلت برای دانش‌آموزان نیازمند داشتند. اتفاقا همان افرادی که من به آنان کمک کردم، این بار به خودم یاری رساندند و بعد از اینکه مشکل این چند نفر حل شد، دوباره از طریق تبلیغات در فضای مجازی و سطح آموزشگاه سعی کردم به دوستانی که در این زمینه فعال هستند و به طور مداوم فعالیت دارند، کمک کنم.»

این معلم نی ریزی تاکید کرد: «دانش‌آموزان کلاس خودم وقتی از این قضیه مطلع شدند هر کدام به اندازه توان خود مرا در این امر یاری کردند و توانستیم تعدادی گوشی را برای دانش‌آموزان نیارمند روستا تهیه کنیم.»

این معلم دلسوز ادامه داد: «من کار بزرگ یا خیلی مهمی انجام ندادم و اگر اقدامی هم بوده، آن را وظیفه انسانی خودم می دانم، اما گاهی وقت‌‌ها یک کار خیر را که شروع می‌کنی، گویی صدایت می کند که ادامه دهی، افرادی هستند که به کمک تو می‌شتابند و کافیست اراده داشته باشی و به سمتش بروی و با توکل به خدا کارت را شروع کنی.»

او افزود: «احساس می‌کنم اگر خوبی در حق هم نوع خودم کردم این وظیفه انسانی من بوده و هیچ منتی نیست و به قول سعدی بنی آدم اعضای یک پیکرند، امیدوارم روزی برسد که ما اعضای یک پیکر بودن و هارمونی را به خوبی درک کنیم و بیشتر مواظب هم باشیم و هوای همدیگر را داشته باشیم.»