دغدغه معلمی که هم باید حضوری آموزش دهد هم مجازی

طی یک سال اخیر، درپی غیرحضوری شدن آموزش‌ها، وابستگان به نظام تعلیم و تربیت، اعم از دانش‌آموز، معلم، کادر مدیریت مدارس و خانواده‌های دانش‌آموزان به نوعی از این واقعه متاثر شدند و بسیاری از آنها این توفیق اجباری نصیبشان شد که طرحی نو دراندازند و به بازبینی و به قول امروزی‌ها بازمهندسی شیوه‌های معمول کارز و زندگی خود بپردازند. اما در این میان معلمان هنرستان‌ها در بخش دروس فنی و تخصصی شاید بیش از سایرین از این توفیق بهره‌مند شدند چون نه تنها باید مثل همه معلم‌ها برای تدریس و پاسخگویی به مشکلات درسی دانش‌آموزان فعال باشند، بلکه همان درس‌ها را باید به صورت حضوری در مدرسه تدریس کنند.

تا امروز بارها از فداکاری و جهاد خستگی‌ناپذیر معلمان‌مان در گرم‌نگاه داشتن تنور آموزش و پرورش مملکت گفتیم و تحسین‌شان کردیم، اما کمتر از معلمی سخن به میان آمد که تنها ده دقیقه بعد از کلاس حضوری باید در تدریس غیرحضوری خود حاضر شود تا همه فرزندان این مُلک و ملت از آموزشی باکیفیت برخوردار باشند.

با افتخار خودم را معلم معرفی می‌کنم

نبی علیپور دبیر رشته معماری یکی از هنرستان‌های منطقه ۸ تهران یکی از همین معلمان است. این مهندس ساختمان که سال‌هاست به تدریس اشتغال دارد در گفت‌وگو با پانا می‌گوید: «همه جا با افتخار خودم را معلم معرفی می‌کنم؛ به فرزندم هم می‌گویم که بگوید "پدرم معلم است." من آموزش و پرورش را با عشق انتخاب کردم و تکلیف خودم می‌دانم که به صورت حضوری و مجازی تدریس کنم؛ اما شیوه‌ای که ما در آموزش‌های دوره کرونا در پیش گرفته‌ایم زندگی بسیاری از معلمان را در معرض خطر قرار داده است. آنها به شدت خسته‌اند و فشار روانی بالایی را تحمل می‌کنند.»

گاهی اوقات کلاس‌های آنلاین و حضوری معلم در یک روز به فاصله ۱۰ دقیقه از هم برگزار می‌شود

وی این فشارها را اینطور توضیح می‌دهد: «منِ معلم مجبور هستم برای کلاس‌های حضوری به مدرسه بیایم، اما دانش‌آموز من اختیار دارد که نیاید؛ بنابراین باید برای آن تعداد از دانش‌آموزان درس‌ها را بار دیگر به صورت مجازی تدریس کنم. بعضی از دبیرها در اثر این فشارها بیمار شدند و بعضی از آنها زیر فشارهای موجود زمانی و روانی و مالی به سختی روزگار می‌گذرانند. گاهی اوقات کلاس‌های آنلاین و حضوری در یک روز به فاصله ۱۰ دقیقه از هم برگزار می‌شود.»

این هنرآموز درباره تفاوت بین سیستم دبیرستان و هنرستان می‌گوید: «امروز دبیرستان‌های دوره اول به صورت آنلاین آموزش می‌دهند، دبیرستان‌های دوره دوم در رشته‌های تجربی، ریاضی و انسانی به صورت آنلاین تدریس می‌کنند، در هنرستان‌ها دروس عمومی و غیرفنی به صورت آنلاین تدریس می‌شود؛ فقط ما یعنی دبیران رشته‌های فنی هستیم که باید هم به صورت حضوری و هم به صورت آنلاین تدریس کنیم. متاسفانه در سیستم فنی و حرفه‌ای و کاردانش این معضلات به مراتب بیشتر است، چون برنامه‌ریزی برای دروس تخصصی و غیرتخصصی و عمومی که مختص هنرستان‌هاست کار سختی است.»

وی ادامه می‌دهد: «مثلاً از کلاس ۳۰ نفری من، که به دو کلاس ۱۵ نفری تقسیم شده است، فقط ۱۰ نفر برای شرکت در کلاس به مدرسه می‌آیند و من باید برای ۵ نفر باقی‌مانده به صورت آنلاین تدریس کنم. در کلاس‌های آنلاین، گاهی اوقات یک فیلم ساده را به ۱۰ قسمت تقسیم می‌کنم تا بتوانم آن را در شبکه شاد بارگذاری کنم.»

علیپور می‌گوید: «اگر وضعیت آموزشی سال آینده به همین صورت باشد، من دروس فنی را برای تدریس نمی‌پذیرم. جالب اینجاست که در هنرستان‌های ما، دبیران فنی مجبور می‌شوند چند درس متفاوت را برای تدریس انتخاب کنند تا ساعات موظفشان پر شود. برای همین می‌بینید معلمِ معماری، حسابداری و ریاضی هم تدریس می‌کند. این اصلا خوب نیست.»

در کلاس‌ها باید دوربین همچنین پهنای باند اینترنت وجود داشته باشد

وی در پایان گفت: «اگر انتظار شکوفایی از این نظام تعلیم و تربیت داریم باید دست به اصلاح ساختار بزنیم. امروز روی پا ماندن هنرستان‌های ما مدیون همکاران سخت‌کوشی است که در این رشته مشغول فعالیت هستند. متاسفانه بسیاری از ابزارهای فنی که در هنرستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد قدیمی است و کارایی لازم را ندارد. مثلا کامپیوترها بسیار قدیمی هستند. ما نیاز داریم که در کلاس‌های مان دوربین برای ضبط و همچنین پهنای باند اینترنت وجود داشته باشد تا بچه‌ها بتوانند به صورت تعاملی در آموزش‌ها شرکت کنند.