یاران همراه

اکنون حضور در جبهه به یک اراده توانا و استوار نیاز داشت. خبری نبوده و کسی چیزی نمی‌داند. از مرخصی چند روزه پس از کربلای ۴، به پادگان امام خمینی (ره) اهواز رسیده بودیم، تا ساعت ۱۲ ظهر نیز خودم باورم نمی‌شد که در فاصله ۱۵ روز، عملیات بشود. سردار شهید مرتضی جاویدی دستور داد تا نیروها تجهیزات خود را بگیرند و آماده شوند.

آن سه نفر نیز آمده بودند؛ دو نفر از قم و دیگری از کازرون. آشنایی من با آن‌ها به پیش از انقلاب و دوران مبارزه با رژیم ستم‌شاهی برمی‌گشت. متعجب شدم چگونه خود را رسانده‌اند. هر سه فرهنگی و دبیر مدرسه‌ بودند.

حسن کامفیروزی متولد شیراز و دبیر بود. در سال‌های آغازین دهه پنجاه، در روستاهای کازرون دبیر شد و با بچه‌های کازرون مراوده کرد. چند سالی بود که از آموزش و پرورش مأمور به خدمت در سپاه شده بود و خانه و زندگی را به کازرون آورد. او مسئولیت آموزش عقیدتی سیاسی سپاه کازرون را بر دوش داشت. حسن، مدیری به همه معنا بود، بجا و مناسب سخن می‌گفت. حسن، اهل اندیشه، منطقی و منتظر مأموریت‌های سخت بود.

حاج مجید حسن‌زاده و حمیدرضا بهبود نیز سال‌ها رفیق شفیق هم بودند؛ چه در مبارزه پیش از انقلاب و چه در کسوت دبیری و چه در هنگام طلبگی.

همیشه هم‌پای هم و با هم بودند. کمتر می‌شد حمید را بدون کتاب در دست ببینی. مجید نیز با قلم و کاغذش دنبال برنامه‌ریزی اهدافش بود. مجید خونگرم، همیشه سر حال، با شور و شوق و لبخند بر لب. حمید کمی خجالتی و کم‌رو ولی اهل خواندن و آموزش مسائل دینی بود و زیاد وارد مشاجرات گروهی نمی‌شد.

حضورشان در جبهه متناوب بود و معمولاً هنگام عملیات، خود را به منطقه می‌رساندند. اکنون هر سه کنار هم، برای نبردی دیگر آماده می‌شدند. هنگامی که هر سه با هم بودند، یعنی بحث جدیدی در میانه آن‌ها برپاست، جدل‌ها تا ساعت‌ها طول می‌کشید.

فاز نخست عملیات کربلای ۵ منجر به شهادت حمید رضا بهبود شد. برگشت مجید حسن‌زاده و حسن کامفیروزی از فاز نخست، با حالتی از غم و اندوه فراوان همراه بود؛ چرا که یکی از سه پایه‌ معرفتی‌شان کم شده بود و اکنون باید این دو، ادامه‌دار مسیر او باشند. این نیز به درازا نکشید و هنر معلمی‌شان آن‌ها را در فاز دوم عملیات کربلای ۵ به سوی شهادت برد.

*معلم بازنشسته و از رزمندگان دوران دفاع مقدس