چگونگی رفتار والدین با کودکانی که ترس از تاریکی دارند

به‌ گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، این روان درمانگر گفت: تحقیقات اخیر بیانگر این موضوع است که ترس از تاریکی ریشه در زندگی ابتدایی بشر دارد، حس بینایی در انسان‌های اولیه مهمترین حس برای فرار از خطر بوده است، به همین دلیل با تاریک شدن هوا به غار‌ها و مکان‌های امن پناه می‌بردند تا از خطر‌های احتمالی در امان بمانند.

وی افزود: ترس از تاریکی یکی از متداول‌ترین انواع فوبیا در کودکان است. اکثر کودکان کم و بیش در دوره‌ای از رشد خود با این ترس مواجه شده‌اند. اگر این ترس ادامه‌دار باشد بر حوزه‌هایی مانند خواب کودک، عملکرد روزانه و روابط بین فردی او تأثیر منفی می‌گذارد و والدین باید جهت رفع مشکل اقدام کنند.

سبزیان ادامه داد: تمامی ترس‌ها دارای علایم مشخصی هستند و در صورتی که برای مدت شش ماه ادامه داشته باشند، اقدام جدی برای درمان را می‌طلبند. ترس کودک از تاریکی هم از این قاعده مستثنی نیست. نشانه‌های جسمانی مانند بالا رفتن ضربان قلب و لرزش و یا تلاش برای فرار از مواجه شدن با مکان تاریک و نشانه‌های روانی مثل بیقراری و دلهره یا اضطراب بیش از حد در هنگام قرار گرفتن در تاریکی وجود دارند.

این روان درمانگر تصریح کرد: از آنجا که این هراس زیر مجموعه‌ اختلالات اضطرابی است، افکار منفی آزار دهنده‌ای را در کودک بیدار می‌کند مبنی بر اینکه چه چیزی در تاریکی هست که من نمی‌توانم آن را ببینم یا ممکن است چه اتفاقاتی بیفتد. برای یافتن بهترین راه درمان در هر اختلال، ابتدا باید علل پدید آورنده را جستجو کنیم و به بررسی آن‌ها بپردازیم.

وی خاطرنشان کرد: یادگیری مشاهده‌ای (به این معنی که کودک این ترس را در والدین یا نزدیکان خود مشاهده کرده است) یا تجربه ناخوشایندی که در گذشته برای کودک اتفاق افتاده است از عمده‌ترین دلایل این ترس است.