قلم باید سبز ببیند، سفید بیندیشد و قرمز شکوفا شود

صاحب قلم بی شک باید جامعه شناس باشد. صاحب قلم فانوسی است که عاشقانه می سوزد. قلم به دستان عاشق و عدالت خواه آموزگاران جامعه هستند. قلم پاک از آفتاب و خورشید می گوید. قلم، زبان بی زبان نویسنده است. قلم، حقیقت معنایی و درون جامعه را کالبدشکافی می کند و در تسکین و درمان می کوشد. بدترین اسارت، جیره خواری قلم است. قلم باید سبز ببیند، سفید بیندیشد و قرمز شکوفا شود. آنکه نیک می‌نویسد، آموزگار جامعه خود است.

تولستوی می‌گوید: "برای عمل کردن بدن انسان باید او را بی هوش کرد. اما برای عمل کردن روح انسان باید او را بیدار کرد." اهالی قلم نبض شان با قلم تنظیم می شود. باید گریست برای صاحب قلمی که نام خود را از یاد می برد. اگر قلم با انصاف نمی نویسد، اگر قلم وارد بازی کثیف حذف رقیب شده است، اگر قلم اسلحه ای شده است برای کسب قدرت، اگر قلم زبان مهربانی ندارد، اگر قلم شانه اش تکیه گاه محرومان نیست، از قول یکی از شهدای هشت سال دفاع مقدس "یک پایت را بردار."

قلم در جهان امروز نه تاب سخن دارد، نه طاقت خاموشی؛ شیوع کووید ۱۹، جهانی را ترسیم کرده که ماسک بر صورت دارد. شاید بهتر است بترسیم که دنیا از نوشته هایی همچون درخت، صلح و عشق خالی می شود. خدا کند جهان پر شود از مهربانی و دوستی، خدا کند قلم ها صادقانه قضاوت کنند، خدا کند قلم ها لیلی و مجنو ن را بشناسند. خدا کند قلم نشکند و همیشه جوانه بزند.

۱۴ تیر روز قلم بر نویسندگان و همه آنانی که با نوشتن آرام می گیرند مبارک و فرخنده باشد.

*رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی لاهیجان