طرح موسوم به الحاق کرانه باختری و دره اردن چیست؟ + نقشه

سابقه طراحی صهیونیست‌ها برای الحاق کرانه باختری

الحاق کرانه باختری همواره بخشی از پروژه صهیونیزم در فلسطین بوده است چرا که آنها در اختیار گرفتن کل فلسطین را در پروژه خود تعریف کرده‌اند. در رژیم صهیونیستی طرح‌های متعددی برای الحاق کرانه باختری ارائه شده است که تمامی این طرح‌ها پس از اشغال قدس در سال ۱۹۶۷ ارائه شده‌اند که مشهورترین آنها به دلیل آنکه به مرحله اجرا نزدیک شدند به قرار ذیل هستند.

طرح آلون

این طرح مربوط به ایگال آلون، وزیر کار رژیم صهیونیستی در دوره جنگ ۱۹۶۷، مشهور به جنگ ۶ روزه است. آلون یک ماه پس از پایان جنگ نامبرده، طی طرحی پیشنهاد داد بخشی از کرانه باختری به سرزمین‌های اشغالی الحاق شود. مبنای این طرح، قرار دادن رود اردن به عنوان مرزهای شرقی دولت عبری است. پیشنهاد آلون این بود که «بحرالمیت» با خطی فرضی از وسط به دو قسمت تقسیم شده، یک بخش آن به اردن و بخش دیگر به رژیم صهیونیستی واگذار می‌شود. علاوه بر اینکه بخش‌هایی از دره رود اردن و مناطقی از «بحرالمیت» که عرض آن از چند کیلومتر تا ۱۵ کیلومتر متفاوت است، به سرزمین‌های ۱۹۴۸ الحاق می‌شوند. در کنار اینها طرح آلون پیشنهاد می‌داد مجموعه‌ای از شهرک‌های صهیونیست‌نشین که کشاورزی محور، نظامی و ویژه سکونت هستند ساخته شوند. آلون ساخت مجموعه‌ای از شهرک‌های صهیونیست نشین را در شرق قدس در طرح خود پیشنهاد داده بود. با طرح آلون بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۷، ۳۴ شهرک صهیونیست نشین در زمین‌های فلسطینیان در کرانه باختری و نوار غزه به وجود آمد که ۱۲ شهرک از این تعداد در قدس بنا شد.

طرح شارون

این طرح توسط آریئل شارون نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی ارائه شد. مبنای این طرح ایجاد یک بخش شهرک‌نشین در کرانه باختری بود تا شمال کرانه باختری از جنوب آن جدا شود. تمرکز شهرک‌سازی در این طرح بر بخش‌های غربی بود تا از مناطق ساحلی سرزمین های ۱۹۴۸ حمایت کند. این طرح به دنبال افزایش جمعیت ۱۰۰ هزار نفری شهرک نشینیان در کرانه باختری، ۲۰ هزار نفر در جولان و ۱۰ هزار نفر در نوار غزه بود. البته او در دولت اسحاق شامیر این طرح خود را توسعه داد و تحت عنوان طرح «ستارگان هفتگانه» ارائه کرد که در آن به دنبال توسعه شهرک‌ها در مرزهای ترسیم شده سال ۱۹۶۷ بود.

غیر از این دو طرح ، پروژه‌های بسیار دیگری ارائه شد که برخی از آنها عبارتند از: طرح فوخمن، طرح دروبلس، طرح خطوط قرمز، طرح راه سوم، طرح یسرائیل گالیلی، طرح موشه دایان، طرح مسیر صلح.

طرح الحاق دره اردن و کرانه باختری

آنچه اکنون در قالب طرح الحاق کرانه باختری در مسیر اجرا قرار گرفته است، به عنوان طرح نتانیاهو شناخته می‌شود که نسخه اولیه آن را بنیامین نتانیاهو سال ۱۹۹۷، پس از ورود به عرصه سیاسی ارائه کرد. این طرح را برخی «آلون+» نامیده‌اند چرا که مبنای اولیه آن، همان طرح «ایگال آلون» است که برخی نقاط به آن افزوده شده است. این طرح در مقطع کنونی به عنوان بخشی از طرح «معامله قرن» ترامپ ارائه شده است.

سناریوهای پیشنهادی برای اجرای طرح موسوم به الحاق

نتانیاهو در آخرین نسخه ارائه شده طرحش، به دنبال الحاق منطقه دره اردن و شهرک‌های کرانه باختری به سرزمین‌های ۱۹۴۸ است که برای اجرایی کردن آن در مقطع کنونی ۳ سناریو طراحی شده است:

سناریوی اول: الحاق کامل

براساس این سناریو رژیم صهیونیستی باید تمامی ۱۳۰ شهرک صهیونیست نشین در کرانه باختری را- که بیش از ۴۶۰هزار شهرک نشین را در مساحتی بالغ بر ۱هزار و ۶۱۳ کلیومتر مربع از زمین‌های کرانه باختری در خود جای داده است- به سرزمین‌های ۱۹۴۸ الحاق کند. این مساحت ۳۰درصد کل کرانه باختری را تشکل می‌دهد. مساحت بخش دره رود اردن شامل ۸۳۴ کلیومتر مربع یعنی ۱۵درصد کل کرانه باختری است. در این سناریو ۵۲ شهرک صهیونیست نشین داخل دیوار حائل در کرانه باختری با جمعیتی بیش از ۳۵۰ هزار صهیونیست به همراه ۷۸ شهرک خارج از دیوار حائل با ۱۰۰ هزار نفر جمعیت، به سرزمین های ۱۹۴۸، الحاق خواهد شد.

در این سناریو زمین‌هایی که الحاق می‌شوند ۷۸ تجمع جمعیتی فلسطینی را نیز الحاق خواهد کرد که بیش از ۱۰۰ هزار فلسطینی را در خود جای داده است. این جمعیت ۴.۵درصد جمعیت فلسطینی کرانه باختری است. ۲۴ تجمع جمعیتی از این تعداد داخل دیوار حائل و ۵۴ تجمع جمعیتی آن در خارج دیوار حائل قرار دارند.

سناریوی دوم؛ الحاق شهرک های داخل دیوار حائل

در این سناریو، تمام مجتمع‌های شهرکی صهیونیست نشین داخل دیوار حائل به سرزمین‌های ۱۹۴۸ الحاق می‌شوند. تعداد آنها ۵۲ شهرک است و شامل ۳۴۵ کیلومتر مربع از زمین های کرانه باختری می‌شود که ۷ درصد کرانه باختری را تشکیل می‌دهد.

این سناریو موجب می‌شود اکثر شهرک‌نشینان صهیونیست که بالغ بر ۳۵۰ هزار نفر، یعنی ۷۷درصد جمعیت شهرک نشینان ، در پروژه الحاق ، به سرزمین‌های ۱۹۴۸ ضمیمه شوند.

در مقابل بیش از ۱۸هزار شهروند فلسطینی حاضر در ۲۴ مجموعه جمعیتی فلسطینیها نیز در طرح الحاق قرار گیرند که ۰.۸درصد جمعیت فلسطینی‌های کرانه باختری را شامل می‌شود.

سناریوی سوم؛ الحاق محدود

در این سناریو، پیش بینی می‌شود رژیم صهیونیستی یک شهرک یا یک مجتمع شهرکی بزرگ - که گفته می شود شهرک «غوش عتصیون» در جنوب قدس است یا شهرک «معالیه ادومیم» در شرق قدس- به سرزمین های ۱۹۴۸ الحاق شود. این سناریو تعداد کمی از شهرک‌های کوچک نزدیک «خط سبز» را نیز شامل می‌شود که سال ۱۹۶۷ در پروژه الحاق قرار گرفته بودند.

مجتمع شهرکی «معالیه ادومیم» با مساحت ۴ کیلومتر مربع (۰.۰۷درصد مساحت کرانه باختری) بیش از ۴۱ هزار شهرک نشین را در خود جای داده است. در حالی که مجتمع شهرکی «غوش عتصیون» بیش از ۹۶ هزار صهیونیست را در خود دارد. مساحت این مجتمع ۵۶.۹ کیلومتر مربع، یعنی ۱درصد مساحت کرانه باختری است.

در این سناریو، تعداد بسیار کمتری شهرک‌نشین صهیونیست در طرح الحاق قرار می‌گیرند. به نظر می‌رسد سناریوی سوم، تنها یک اقدام نمادین است که صرفاً برای اینکه گفته شود طرح الحاق اجرایی شده، طراحی شده است و طراحی آن برای زمانی است که صهیونیست‌ها نسبت به پیامدهای پس از الحاق احساس خطر بیشتری کنند.

جمع بندی

آنچه توسط صهیونیست‌ها طراحی شده حکایت از آن دارد که آنها به هر قیمت می‌خواهند مسئله الحاق کرانه باختری و نوار غزه کلید بخورد. حال اگر آنها با پیامدهای کم اثری مواجه شوند، الحاق را به طور کامل انجام خواهند داد و اگر پیامدهای الحاق، آنها را به هراس اندازد و از آن اطمینان نداشته باشند قطعاً به سراغ سناریوهای بعدی خواهند رفت تا از تبعات اقدام شان در این زمان بکاهند.

طرح الحاق نشان داد، کرانه باختری و نوار غزه همچون دیگر نقاط فلسطین تاریخی، بخشی از پروژه صهیونیزم در منطقه بوده‌اند و هرگز از طرح‌های صهیونیستی خارج نشده‌اند. لذا آنها که تصور می‌کردند با مذاکره با صهیونیست‌ها می‌توانند این بخش‌ها را به عنوان مناطق فلسطینی‌نشین برای تشکیل دولت مستقل فلسطین در اختیار بگیرند، باید بدانند که به بیراهه رفته‌اند و مسیر خود را در راه آزادی فلسطین و احقاق حق ملت آن تغییر دهند.