بغض داور پیشکسوت ایرانی در برنامه زنده شکست

به گزارش شبکه رادیویی ایران، علی خسروی، داور سابق فوتبال ایران در گفتگوی رادیویی برنامه همدلی اظهار داشت: من اگر کاری هم کرده ام در مسیر همدلی همه و همه به دلیل و واسطه مردم است و شرمنده شان هستیم. وظیفه مان این است که در بدترین شرایط حتی اگر خودمان هم در فشار هستیم در بهار همدلی، همدلی را از همزبانی بیشتر در نظر بگیریم.
وی افزود: من خیلی ناراحت هستم برای همه مردم ایران و جهان ولی از طرف هم خوشحال هستم از این ویروس کووید ۱۹ چون ایام خوبی بود برای مان. فکر می کنم مهربانی تکانی خورد. خیلی همه چیز بد شده بود. نوع بیزینس و رفتار و ترافیک و حتی خرید یک نان، رفتن به سینما و جشنواره خیلی عجیب و غریب شده بود. حتی در فیلم های مان دایما جنگ و دعوا می دیدیم. مسایلی که بلد نبودیم را داشتیم یاد می گرفتیم. اما یادمان رفته بود همدلی و مهربانی را تبلیغ کنیم.
خسروی تاکید کرد: یادمان رفته بود که همین الان کارخانه هایی هستند که کار نمی کنند و کارگران شان سرپرست خانوار هستند. خانمی را می شناسم که سرپرست خانوار است و حقوق ندارد. بتوانیم این افراد را شناسایی کنیم. شکی نیست که وظیفه دولت و حاکمیت است که کمک کنند اما وظیفه ای هم برعهده مردم است. الان که در اکثر شهرها در شهرداری ها نهادهایی به نام شورایاری تشکیل شده است. آیا این نهادها افراد مستمند محل را معرفی کردند یا فقط به دنبال این بودند که عکس افراد ورزشکار و معروف را به در و دیوار بزنند. آیا متوجه شدند که آن کارمند یا کارگر و دستفروش و مغازه داری که شاید پول ندارد در بیستم فروردین چه کسی است؟ آیا معتمدین محل که به آنها پول داده می شود جدولی دارند؟
این دارو سابق فوتبال ایران ادامه داد: آیا من که در مجتمع ۵۰ واحدی خود من می دانم کدام همسایه من محتاج است؟ من زمانی کودکی خودم را در محله جوادیه گذراندم. یادم می آید برادرم می خواست ازدواج کند در سال ۴۷، ۷ خانه را در اختیار ما گذاشته بودند. یک خانه آشپزی می کردند، یک خانه میوه و شیرینی بود در خانه دیگری، مهمان آمده بود. آیا الان می دانیم آیا همسایه کناری ما دارد؟ این را چه کسی باید به ما بگوید؟ این را مسئولان باید بگویند؟ نه، خودمان، دل مان باید بگوید. این را خودمان باید بخواهیم. کسی که به عنوان سرایدار ساختمان است، ببینیم در چه وضعیتی است. برویم و با سوپرمارکت محله مان و با مغازه های اطراف محل زندگی مان صحبت کنیم و ببینیم کسی را می شناسد که دستش تنگ باشد؟ با صد تومان دویست تومان هم خیلی کارها می شود کرد. سریال پدرسالار را می دیدم. وقتی آقا اسدالله از بیمارستان مرخص شد، در محل سفارش برنج و میوه و شیرینی و ... را داد. به او گفت بزن به حساب. یعنی حتی آن زمان هم حساب دفتری برای تسویه سر ماه بوده است.
وی خاطرنشان کرد: ورزشکاری که می رود به مسابقات و جایزه خود را می گیرد، زمانی که می گفت مردم مرا دعا کنند، الان به فکر مردم هست؟ کسانی بودند مثل علی کریمی و ... من می دانم که همه فوتبالیست ها میلیارد و ثروتمند نیستند. اما همین فوتبالیست هایی که به پشتوانه مردم به اینجا رسیدند و بازیکن ملی شدند، آیا به در و همسایه و اقوام خود رسیدگی کردند؟
خسروی بیان کرد: من بغض در گلویم است. خانمی کارش این است که به خانه های مردم برود و کار کند. دلم گرفت وقتی گفت که در شرکتی کار می کنم سنگبری است و از شانزدهم گفتند که برو. من ۲۰ درصد آنچه داشتم را به او دادم. خدا را شاهد می گیرم به همین روزهای قشنگی که یکدیگر را دوست دارند و به هم اهمیت می دهند. همین دست دادن معمولی را هم از ما دریغ شده است. همین مردمی که آرزو دارند یکدیگر را در آغوش بگیرند و دست بدهند. می گویند تو نیکی می کن و در دجله انداز. باور کنید اگر کسی کاری کند، خدا ده برابر به او م یرسند.
این داور سابق فوتبال ایران در پایان گفت: من ازنزدیک دیدم. زمان هایی بوده که در اوج نداشتن بودم افرادی بودند که کمک خواستند نه نگفتم. من در این مملکت زندگی کردم، موقعیت رفتن از ایران را داشتم و نرفتم اما اعتقاد داشتم که مردم ما بزرگ هستند و دل بزرگی دارند. از همین امروز کسانی که حرف من را می شنوند و می خوانند به تمام مقدسات قسم می دهم، بروید ببینید اگر کسانی هستند که نیاز دارند و شما نمی دانید، به او کمک کنید.