فیلمسازی روی خط جنگ؛ در گفت‌وگو با محسن اسلام‌زاده
مردم سینمای مستند را جدی گرفته‌اند؛ خوب است که مسئولان هم نگاه جدی‌تری داشته باشند
تهران (پانا) - محسن اسلام‌زاده کارگردان فیلم «زندگی میان پرچم‌های جنگی» معتقد است نگاه مردم به سینمای مستند بسیار متفاوت با گذشته است و امروز سینمای مستند تصورگر مسائل و مشکلات دنیای امروز است.
مستند بلند «زندگی میان پرچم‌های جنگی» یکی از ۱۰ فیلم بخش مستند جشنواره فیلم فجر ۳۸ است که داستان آن در فضای نظامی و شبه نظامی افغانستان و حضور داعش در این کشور جنگ‌زده در سال‌های اخیر روایت می‌شود. این فیلم پاییز امسال در جشنواره سینما حقیقت در بخش جایزه شهید آوینی به نمایش درآمد
محسن اسلام‌زاده کارگردان فیلم که پیشتر با فیلم « تنها میان طالبان» به افغانستان و درگیری‌های این کشور پرداخته است در گفت‌وگویی با خبرنگار فرهنگی پانا درباره سابقه فیلمسازی در حوزه افغانستان می‌گوید: «سال ۱۳۹۰ نخستین‌بار با هدف فیلمسازی درباره واقعه کشته‌شدن دیپلمات‌های ایرانی در مزار شریف وارد فضای افغانستان شدم و سپس طی ۷ سال ۷ سفر به این کشور داشتم. فیلم «تنها میان طالبان» که سال ۹۳ ساختم بازخوردهایی داشت که منجر به بازگشت من به افغانستان شد. به دنبال اخباری که از ظهور داعش در افغانستان شنیدم دلم می‌خواست مقدمات کار در آنجا فراهم شود تا بار دیگر به آن مناطق سفر کنم . سرانجام در سال ۹۷ طی دو سفر ۲۰ و ۳۲ روزه به افغانستان رفتم که در مناطق شمال غرب این کشور که درگیر جنگ است حضور پیدا کردیم.
وی افزود: «گرچه هدف اصلی ام حضور داعش در افغانستان بود ولی توانستم جنگ را از چند زاویه روایت کنم. گاه همراه نیروهای دولتی و ارتش بودم و بعد توانستم بین طالبان بروم. تیم تولید ما روی خط جنگ حرکت می‌کرد، جایی که آمریکا، داعش و طالبان باهم می‌جنگیدند و فیلم روایت زندگی آدمها در این میانه است»
اسلام‌زاده درباره زندگی در افغانستان و حضور یک فیلمساز در این کشور جنگ‌زده می‌گوید: «زندگی در افغانستان هم لذت‌بخش بود و هم سخت. در این ۷ سفر دوستان خوبی پیدا کردم و خاطرات زیبایی رقم خورد اما شرایط برای ساخت مستند بسیار سخت بود؛ چون مجبور بودیم بین نیروهای درگیر جنگ حرکت کنیم و گاه جابه‌جایی ها از مناطق صعب‌العبور انجام می‌شد. یعنی دائم با مشکلات امنیتی و جغرافیایی سروکار داشتیم ولی تلاش ما این بود که این تجربه‌های سخت را طی فیلم به مخاطب منتقل کنیم.»
این مستندساز درباره سایر چالش‌های کار در افغانستان گفت: «اولا اجازه کار نمی‌دادند و فیلم بارها توسط نیروهای دولتی یا طالبان متوقف می‌شد. پهبادها و هلی‌کوپترهای امریکایی دائم بالای سر ما بودند اما فکر و ذکر ما شکل‌گیری درام در بستر واقعیت بود. با حضور در یک فضای امنیتی، وقتی بخواهید کارتان به سینمای داستانی نزدیک نشود کار بسیار پرچالش خواهد شد.»
کارگردان «تنها میان طالبان» درباره نقش و جایگاه سینمای مستند در دنیای امروز می‌گوید: «در گذشته وقتی از فیلم مستند حرف می‌زدی مخاطب عموما تصاویر حیات وحش آن هم از نوع خارجی را مجسم می‌کرد اما امروز مردم شروع کردند به جدی گرفتن سینمای مستند. امروز می‌دانیم که به تصویرکشیدن مسائل و مشکلات بخشی از رسالت فیلم مستند است. امروز سینمای مستند تصاویری از زوایای مختلف زندگی مردم ارائه می‌دهد که به کمک تصمیم‌گیران در کشور می آید. مردم سینمای مستند را جدی گرفته‌اند؛ خوب است که مسئولان هم نگاه جدی‌تری داشته باشند. »
وی افزود: «گاه فیلمساز برای تامین بودجه فیلم خود ناچار به انجام چند پروژه دیگر می‌شود تا عایدی آن را برای فیلم اصلی خود استفاده کند. گاه مسائل حاشیه‌ای مثل بیمه و مالیات فیلمسازان را درگیر می‌کند. نکته آخر اینکه مسئولان باید به مستندسازان اعتماد کنند و به آنها اجازه ورود به مائل حاشیه‌ای را بدهند و بدانند مستندساز نگاه اصلاحی دارد و می‌تواند پیشنهادهای خوبی داشته باشد.»
**
ارسال دیدگاه