جلال الدین دری: دولت آبادی تنها یک نویسنده نیست، سرمایه ملی است

جلال الدین دری نویسنده و کارگردان سینما طی مطلبی در واکنش به نامه این چهره مهم ادبی کشورمان، به حمایت از او پرداخته است.

کارگردان فیلم سینمایی در نوبت اکران «نرگس مست» در یادداشت خود نوشته است:« محمود دولت آبادی تنها یک نویسنده نیست، سرمایه ملی است.

پیرمردی زخم خورده زندان رفته بی مهری دیده است که هیچ وقت وطن خود را ترک نکرد؛ ماند و نوشت برای همه نسل های این سرزمین ،آیا قلم به مزدی کرده؟ آیا سرمایه ای بر هم زده و جیفه ای از این دوران برای خود و خانواده اش اندوخته است

سهم او در تمامی این سالها تنهایی بوده و قدر ندیدن، وجدانامی دانیم که تنها بوده، از زندان تا محاکمه برای کنفرانس برلین را یکه و تنها ایستاده است. او دلش برای مملکتش می سوزد. کشور و مردمی که شاید همیشه از او توقع داشته اند که مانند یک پهلوان ایستادگی کند دوست می دارد. به قول خودش کدامیک آمدند و گفتند تو در این دوران چه می کنی؟ چطور روزگار را سپری می کنی؟، دولت آبادی چیزی از حکومت نگرفته است واموالش از حساب خیلی های دیگر روشن تر است.

همیشه او بوده و سیگار و تنهایی اش در آشپز خانه ای که دفتر کارش بوده است قلم می زده تا گُل محمد مبارز را دوباره خلق کند. قهرمانی که با روس انگلیس و اربابان ظالم می جنگید. او جنگیدن و ایستادگی را به ما یاد داد و دست آخر حکم اعدام گل محمد را صادر کرده اند و حال دارند حکم به اعدام معنوی خالق گل محمد می دهند برای ابراز عقیده اش. این مفهوم آزادی است که می خواهند برای ما به ارمغان بیاورند؟

ما را چه شده است که قدر سرمایه های خود را نمی دانیم؟یک روز جای شجریان تتلو را گذاشتیم و امروز به جای دولت آبادی چه گزینه ای را برایمان تدارک دیده اند ؟!

دولت آبادی مواضعش صریح است؛ بارها نامه نوشته از وضعیت امروز شکایت کرده. حتی در دفاع از وقایع ماه های اخیر هم نامه ای دارد که منتشرش نکردند.

او سالها قبل هم در دفاع از سردار سلیمانی حرف هایی زده است و وجود چنین چهره هایی را برای دفاع از کیان کشور لازم دانسته است.

دولت آبادی نویسنده بزرگی است، ولی دلیل نمی شود سیاستمدار بزرگی هم باشد. اینکه او طرف دشمن نایستاده، ستودنی است. اینکه نان به نرخ روز نمی خورد. اینکه دل و زبانش یکی است، مرا یاد شخصیت گل محمد «کلیدر»ش می اندازد.

انگار برنامه ای هست تا همه آثار فرهنگ را نابود کنند. همانطور که داعش کمر به همت از بین بردن تمام میراث کهن تمدن شرق را داشت.

داعشی ها از سر خشم مظاهر تمدن و فرهنگ زیبای شرق را ویران می کردند؛ میراث تمدنی عظیمی را... و حال برخی از سر خشمی که منشا دیگری دارد، آماده قربانی کردن هستیم با تیشه زدن به ریشه های فرهنگ معاصر خود. تبر می زنیم تا دلمان خنک شود. بی آنکه منشا جراحت و سوختگی را بدانیم، به کوتاه ترین دیوار که از قضا سخت ترین و با قدمت ترین آن است دست می آویزیم.

در دورانی هستیم که برادر به برادر رحم نمی گیرد و همیشه اجنبی آماده بوده تا ما را به گروگان بگیرد. همه چیزمان را از ثروت مادی تا سرمایه های معنویمان را . واقعا تمام تاریخ ما پر است از خیانت و برادر کشی به طمع نام و نان در پوسته ای آراسته از مصلحت و همگامی با مردم...

واقعا آگاهی را مقدم بداریم بر آزادی،آگاه باشیم اگر امثال انگشت شماری مانند دولت آبادی را از رمان، امثال بیضایی را از تئاتر وسینما و یا مانند کلهر و شجریان را از موسیقی و هنرمان حذف کنیم، واقعا برای چه می جنگیم و به دنبال چه هستیم.

من و امثال من موافق یا مخالف نظر استاد دولت آبادی هم باشیم، به حرمت او دست به سینه احترام خواهیم بود و برای نظر تمامی مردم این خاک احترام قائلیم.

این ابیات ایرج مدام مرا زمزمه می شود:

گفت استاد مبر درس از یاد

یاد باد آنچه به من گفت استاد

یاد باد آنکه به من یاد آموخت

آدمی نان خورد از دولت یاد

هیچ یادم نرود این معنی

که مرا مادر من نادان زاد

پدرم نیز چو استادم دید

گشت از تربیت من آزاد

پس مرا منت از استاد بود

که به تعلیم من استاد استاد

هر چه می دانست آموخت مرا

غیر یک اصل که ناگفته نهاد

قدر استاد نکو دانستن

حیف استاد به من یاد نداد

گر بمردست روانش پر نور

ور بود زنده خدا یارش باد».