عشق کمک به مردم، مرا به رانندگی آمبولانس کشاند

علی ساجدی، راننده آمبولانس خصوصی، در گفت‌وگو با خبرنگار پانا اظهار کرد: «۴۲ سال دارم و پیش از این برقکار صنعتی بودم. با وجود درآمد بالاتر، به دلیل علاقه به کمک به مردم تصمیم گرفتم به شغل رانندگی آمبولانس روی بیاورم.»

وی با اشاره به آغاز فعالیت خود گفت: «چهار ماه است که به عنوان راننده آمبولانس مشغول به کارم. در این مدت با وجود زمان کوتاه، پیشرفت‌های قابل توجهی در مواجهه با شرایط اورژانسی کسب کرده‌ام.»

ساجدی در پاسخ به سوالی درباره سوابق قبلی خود عنوان کرد: «تجربه مستقیم در زمینه امدادرسانی نداشتم، اما پیش از این با حضور در خانه‌های سالمندان سعی در یاری بیماران داشتم.»

چالش‌های شغل رانندگی آمبولانس

این راننده درباره چالش‌های این حرفه توضیح داد: «گاهی بیمار در آمبولانس به کما می‌رود و امکانات محدود خودرو موجب می‌شود فشار زیادی برای رساندن بیمار به بیمارستان تجربه کنیم. در ابتدا دچار استرس شدید می‌شدم اما اکنون با حفظ خونسردی، بیماران را به سلامت منتقل می‌کنم.»

لحظات موفقیت و نجات جان بیماران

ساجدی یکی از لحظات موفقیت‌آمیز خود را اینگونه بیان کرد: «جوانی با بیماری قلبی شرایط بحرانی داشت. با وجود امکانات محدود آمبولانس، موفق شدیم او را احیا کنیم و به موقع به بیمارستان برسانیم.»

وی درباره مهارت‌هایی که در این مدت آموخته است گفت: «مهم‌ترین مهارت من، حفظ آرامش در شرایط سخت و کمک مؤثر به بیماران است.»

خاطرات به‌یادماندنی از دوران کاری

وی افزود: «در یکی از مأموریت‌ها، نوزاد یک روزه‌ای دچار مشکلات تنفسی بود و در اوج ترافیک تهران، در مدت کوتاهی او را به بیمارستان کودکان رساندم. حس نجات جان او، یکی از بهترین لحظات زندگی‌ام بود.»

تلخ‌ترین خاطره شغلی

ساجدی با اشاره به یک خاطره تلخ گفت: «دو دختر ۱۵ و ۱۶ ساله برای تجربه اثر ۱۰ قرص ترامادول، اقدام به مصرف آن کرده بودند. متأسفانه یکی از آن‌ها جان خود را از دست داد و دیگری با تلاش فراوان به بیمارستان منتقل و نجات داده شد. این حادثه تلخی عمیق برای من به همراه داشت.»

برخورد با بیماران خاص

این راننده در پایان به تجربیات خود در مواجهه با بیماران اعصاب و روان اشاره کرد و گفت: «در مواجهه با این بیماران، حتی اگر رفتار تند یا خشونت‌آمیز داشته باشند، سعی می‌کنم خونسرد بمانم و وظیفه خود در امدادرسانی را به بهترین شکل انجام دهم.»