سعدی، میراث جاودانۀ سخن و خرد

یکم اردیبهشت، روزی است که با نام سعدی شیرازی گره خورده؛ روزی که واژگان، شکوه ادب را در خود می‌پرورند و اندیشه، جامه‌ای از حکمت به تن می‌کند. این روز، نه‌تنها یادآور شاعری بزرگ، بلکه تجلی اندیشه‌هایی‌ست که قرن‌ها در ذهن مشتاقان ادب، جاودانه مانده‌اند.

سعدی، استاد بی‌همتای سخن، چون باغبانی ماهر بوستان شعر و نثر را پرورد؛ چنان‌که هر برگ از آثارش حدیثی از زندگی است و هر گلبرگِ غزلش، پیامی از عشق و معرفت را با خود دارد. قلمش، چون چشمه‌ای زلال و روان، جان را سیراب می‌کند و روح را جلا می‌دهد.

کلام سعدی همچون نسیم بهاری، با خود شمیم عشق و آگاهی را به هر سرزمینی می‌برد. هر بیتش نوری‌ست در تاریکی جهل، و گویی زمان در برابر عظمت سخنش سر فرود آورده است؛ چرا که قرن‌هاست واژگان او در دل مشتاقان، همچنان تازه و دلنشین‌اند.

سعدی نه‌تنها شاعری بزرگ، بلکه معلمی برای روح‌ها بود؛ با نثر دلنشینش، مردم را از زلال حکمت خود بهره‌مند ساخت و با شعرش، مرهمی بر دل‌های خسته نهاد. اگر بوستانش را ورق بزنی، در هر صفحه، گلی از نصیحت می‌رویَد و دریچه‌ای نو به شناخت انسان و جهان گشوده می‌شود.

امروز، یاد سعدی تنها در دیوان‌های کهن نیست، که در دل عاشقان زبان و فرهنگ فارسی نیز زنده است. مگر می‌توان بهار را دید و از سعدی یاد نکرد؟ مگر می‌توان حکمت را شناخت و نام او را بر زبان نیاورد؟

در این روز، دلدادگان کلامش، برگ‌های بوستان را ورق می‌زنند، غزل‌هایش را زمزمه می‌کنند و از چشمه‌سار سخنش می‌نوشند.

درود بر سعدی، که چراغ ادب را روشن نگاه داشت و آوای شیرین کلامش هنوز در گوش تاریخ طنین‌انداز است.