شکوه جاودانه پهلوانی؛ بازتاب جوهر انسانیت در آیین‌های زورخانه‌ای
خانمیرزا (پانا) - در ۲۷ فروردین، ایران‌زمین بار دیگر به تقدیر و ستایش از میراث گرانقدر و پرشکوه خود، یعنی ورزش پهلوانی و آیین‌های زورخانه‌ای، قامت افراشته و با افتخار به ریشه‌های اصیلی که خصلت‌های انسانی و جوانمردی را متجلی می‌سازد، یاد می‌کند.
روز فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای، پرده‌ای از گنجینه دیرینه و درخشانی است که در طول تاریخ به مثابه ستون فقرات روح ایرانی عمل کرده است. نقطه عطف این میراث نه فقط در قدرت جسمانی، بلکه در عمق و گستره اخلاقی و انسانی‌اش نهفته است؛ میراثی که در هر ضرب مرشد و هر حرکت ورزشکار، پژواکی از گذشتگان و اشاراتی به آینده‌ای با صفا دارد.
ورزش زورخانه‌ای، تجسمی هنرمندانه و هماهنگ از قدرت و هنر، روح و جسم است. این آیین باستانی، جایی است که جوانمردی در حرکات منظم و موزون پیچیده، و انسانیت در هر نوا به گوشه‌ای از گود می‌خرامد. گود زورخانه، مکانی مقدس است که نه تنها برای نمایش توانایی، بلکه برای پالایش روان و ارتقاء نفس، جایی برای بروز و نمو است.
پهلوانان ایران، شهسوارانی بوده‌اند که شمشیر اخلاق و زره فداکاری را برنده‌تر از هر سلاحی می‌دانستند. اینان، چونان کوهی در برابر سختی‌ها و چونان نسیمی در دل خلق می‌درخشیدند. قامت‌کشانی که در روزگار کهن، مرهم‌نهادی برای دل‌های دردمند و دست‌گیر راهگم‌کردگان بودند. در آینه‌ی روز فرهنگ پهلوانی، زیبایی این صفات دلاورانه را ارج می‌نهیم.
این روز یادآوریست که قدرت واقعی در آمیزش با اخلاق، معنا می‌یابد. قوتی که ریشه در دل‌های شایسته و نیک‌نهاد دارد و به دور از سایه‌سار غرور و خودنمایی، برای نسل‌های بی‌تاب از خواص انسانی، درخشانی می‌آفریند. بیاییم با الهام از این ارزش‌های بی‌نظیر، همواره بر طبل اخلاق و انسانیت کوبیده و به آیندگان بیاموزیم که باید روح پهلوانی را به زندگی امروزمان بیاوریم.
در این روز، ایرانیان به تقدیر از اصالت و شرافتی برمی‌خیزند که در تاریخ این مرز و بوم چونان آفتاب طالع، نورافشان است. بی‌گمان روزی است برای بازبینی در خصلت‌های ارزشمند و نیک‌منشی‌هایی که همیشه در قلب‌های ما جای دارد.
ارسال دیدگاه