اسماعیل براری: مدیران پخش مانع پیشرفت سینمای کودک هستند

براری فیلمسازی است که از سینمای کودک و نوجوان آغاز کرد و با این سینما اوج گرفت. فیلم‌هایی مثل «شهر در دست بچه‌ها» و فیلم کوتاه «تنهایی و کلوخ» در سال‌های اولیه زندگی این فیلمساز در سینمای کودک و نوجوان ایران ساخته شد.

فیلم «دوازده صندلی» تازه‌ترین ساخته این فیلمساز است که سال 95 و خارج از حوزه کودک و نوجوان ساخته شد. براری در آستانه سی و دومین جشنواره فیلم کودک و نوجوان در گفت‌وگویی با خبرنگار پانا درباره این جشنواره و مشکلات سینمای کودک در کشور می‌گوید: دل خوشی از جشنواره ندارم چون بدبختانه مشکلات این حوزه از 10 سال پیش تا امروز همچنان به همان صورت وجود دارد و ما حتی یک خط هم پیشرفت نکردیم.

براری و فیلم‌های در انتظار اکران

این فیلمساز سینمای کودک و نوجوان یکی از مهم‌ترین مشکلات پیش‌روی سینمای کودک را معضلات اکران فیلم‌ها عنوان می‌کند و آن را ناشی از سیاست‌های نادرست مدیران پخش می‌داند که به قول او باسماجت مانع پیشرفت این حوزه می‌شوند و چوب لای چرخ فیلمسازانی می گذارند که کارشان فراتر از حیطه درک و دانش آنهاست.

براری می‌گوید: فیلم کودک در همه دنیا بسیار پرمخاطب است، اصولا کودکان و نوجوانان، نزدیک به نیمی از اقشار جامعه را تشکیل می دهند ولی در ایران فیلم کودک را می کوبند و مدیران پخش مانع پیشرفت این حوزه می شوند.

وی درباره چند فیلم اخیر خود که با مشکلاتی مواجه شده بودند، گفت: فیلم «گزارش مریم» باتصمیم غیرمنصفانه مدیریت وقت فارابی به مدت پنج سال متوقف ماند و امروز که بعد از صرف انرژی و هزینه زیاد موفق شدیم آن را وارد چرخه پخش کنیم، راه همواری پیدا نمی‌کنیم. به فیلم «12صندلی» هم که مدتی توقیف شده بود، در زمان اکران فقط تعداد محدودی سالن نمایش اختصاص داده شد.

این فیلمساز درباره فیلم «کویرمرگ» از دیگر ساخته‌های سال‌های اخیرش گفت: این فیلم در 20 کشور به نمایش در آمد و جوایز زیادی گرفت و حتی یک فیلمساز سوئیسی تقاضای اقتباس از آن را ارایه کرد اما در ایران متاسفانه سال‌هاست با توقف مواجه است.

کارگردان فیلم «روز باران» در انتقاد از عملکرد جشنواره می‌گوید: من سال‌ها پیش یادداشتی نوشتم و در آن از مشکلات جشنواره فیلم کودک و نوجوان گفتم. امروز همه آن مشکلات همچنان به قوت خود باقی است. آنجا گفته بودم که ما برای خوشامد جهانیان است که رویدادی را برگزار می‌کنیم که خودمان سال‌هاست آن را فراموش کرده‌ایم و برای آنها هیچ ارزش و پشتوانه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی قائل نیستیم. مدیران هم وقتی موعد جشنواره می‌رسد؛ همه لباس‌های روشن‌تری می‌پوشند و کمی صورتی‌تر فکر می‌کنند اما به محض پایان جشنواره کودک و نوجوان، در آن را می بندیم و به کناری می گذاریم تا سال بعد.

موفقیت فیلم‌های کودک و نوجوان ایران ربطی به جشنواره ندارد

ما در سالیان گذشته، فیلم های موفقی هم در ژانر کودک داشته‌ایم اما موفقیت آنها ربطی به جشنواره فیلم کودک نداشته است. جالب این که سینمای نوین ایران که موجی درجهان به راه انداخت و البته تمام شد، بیشتر در حوزه کودک بود ولی این موفقیت‌ها چه ارتباطی به جشنواره کودک دارد؟ آیا این تصور وجود دارد که اول جشنواره به وجود آمد و بعد این موج ایجاد شد؟

فکر می کنم برای اثبات نادرستی این حرف باید تکرار شود که چند درصد از فیلم‌های جایزه‌گرفته این جشنواره را پخش‌کنندگان جهانی خریداری کرده‌اند؟ تقریباً چیزی در حد هیچ.

پس چطور می‌توان ادعا کرد این جشنواره در سطح دنیا مطرح بوده است؟ فستیوالی در دنیا مطرح است که وقتی فیلمی در آن جایزه گرفت، عده‌ای هوادار آن فیلم شوند و برای نمایش در دیگر مناطق دنیا آن را بخرند و ببرند، ولی به نظر من جشنواره کودک و نوجوان مانند کارنامه سراسر ۲۰ بچه مدرسه‌ای‌هاست که فقط برای برقرار بودن رابطه گرم میان مدرسه و اولیا قابل توجیه است.

گفت‌وگو: عاطفه بزرگ‌نیا