سربازی که رعشه بر نظام ستمشاهی انداخت

نهم اردیبهشت ماه سال ۱۳۱۹ در فاصله ۱۰ کیلومتری نوش آباد در شمالی ترین نقطه استان اصفهان ، کودکی چشم بر جهان گشود که در ۲۴ سالگی خود، با شلیک سلاح خود، رعشه بر نظام ستمشاهی انداخت.

کودکي که رضا شمس آبادی نام گرفت دوران کودکی را با سختی و تنگدستی در کنار مادرش «سیّده منوّره چایدوست نوش ‏آبادى» و پدرش «على ‏اکبر شمس‏آبادى » به کار خوشه چینی در مزارع می پرداخت و درآمد ناچیزی به دست می آورد و شدت فقر ، فرصت درس خواندن را از او گرفت.

در سال ۱۳۳۳ رضا که به همراه خانواده اش به کاشان کوچ کرده بود، در یک کارگاه نساجی مشغول به کار شد اما شب ها به کلاس «اکابر» می رفت و تا کلاس ششم به تحصیل ادامه داد .

رضا در سن ۱۴ سالگي پدر خود را از دست داد و بدين ترتيب مشکلات زندگي او بيشتر شد اما در اثر آشنایی با گروهی از مبارزان ضد نظام پهلوی، در سال ۱۳۳۹ زماني‌که دکتر اميني، نخست وزیر وقت، به کاشان سفر کرد، قصد داشت با شيشه اسيد او را ترورکند، اما شيشه به اتومبيل دکتر اميني اصابت کرد و نقشه او اجرا نشد.

شمس‌آبادي که به سبب تنگدستي، چهار مرتبه از خدمت سربازي معاف شده بود، شاه را عامل ظلم بر مردم می دانست و با این اعتقاد که « فقط مرجعيت شيعه است که مي‌تواند ملت را نجات دهد.» تلاش زيادي کرد تا در گارد جاويدان استخدام شود و عاقبت آن شد که به عنوان سرباز لشکر گارد شاهنشاهي به انجام وظيفه مشغول شد.

شمس آبادی سرانجام روز بيست و يکم فروردين ماه سال ۱۳۴۴ را فرصتی دانست تا تصميم خود را برای ترور محمدرضا پهلوي عملی کند. او در مقابل ورودي کاخ آماده بود تا زمان پیاده شدن شاه از ماشین، با سلاح خود شلیک کند، اما محمد رضا پهلوی، به علت تأخيری که داشت ، با ماشین به طرف پله ها حرکت کرد و این فرصت را از رضا گرفت.

شمس آبادی، به سرعت از جای خود حرکت کرد و به طرف شاه دوید اما استوار بابايي، که در پشت درختان مخفي شده بود، او را مورد هدف قرار داد. شاه به سمت دفتر خود دويد. رضا نيز به دنبالش دوید و فرياد زد: «من بايد اين جلاد را بکشم». اما رگبار مسلسل محافظان شاه بود که اين سرباز وطن را بر زمين انداخت.

بعد از این واقعه ، جنازه او را به مکانی نامعلوم منتقل کردند اما یادمان شهید رضا شمس آبادی، در گلزار شهداي نوش‌آباد در جوار امامزاده محمدبن‌زيد‌بن‌حسن‌مجتبي (ع) بنا شده است.