پوراندخت مهیمن: محمدرضا گلزار را بیشتر از بقیه پسر خودم می دانم

بی اغراق نیست اگر بگوییم بیشترین نقش های مادرانه را در سینما و تلویزیون ایفا کرده است. حتی وقتی از او می پرسم کدامیک از نقش های مادرانه اش را بیشتر از بقیه دوست دارد، نیز انتخاب بین این نقش های متعدد را بسیار سخت می داند. پوراندخت مهیمن متولد ۱۳۳۲ در اصفهان است و تاکنون در بیش از ۴۰ فیلم سینمایی و در بیش از ۷۰ اثر تلویزیونی از جمله سریال، مینی سریال و فیلم تلویزیونی ایفای نقش کرده است. به بهانه روز مادر و ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) با او گفت و گو کرده ایم:

به روز مادر نزدیک می شویم. خالی از لطف نیست اگر بدانیم جذاب ترین نقش مادری که در سینما بازی کرده اید، چه بوده است؟

به دلیل این که فیلم ها و سریال های زیادی بازی کرده و در در این سال ها زیاد کار کرده ام، نمی توانم بین نقش هایم تفکیک و یکی از آن ها را انتخاب کنم. شاید این سوال را بازیگرانی بهتر پاسخ بدهند که نقش های کمتری بازی کرده اند.

یعنی سخت است بین نقش ها انتخاب کنید؟

بله، به دلیل این که زحمت زیادی برای ایفای هر کدام کشید ام که این ماجرا انتخاب را برایم سخت تر می کند.

به نظرتان ما در حوزه نقش های زنان در سینما و تلویزیون موفق به قهرمان پروری بوده ایم؟

متاسفانه باید بگویم نه، هنوز نقش زنان در سینما پررنگ نیست. نقش هایی زنانه و مادرانه ای که قصه را پیش ببرند.

در حالی که هر وقت شاهد این نوع نقش ها بودیم، در گیشه یا میزان مخاطبان نیز مورد اقبال قرار گرفته اند. نظیر «به همین سادگی» ساخته رضا میرکریمی یا «واکنش پنجم» ساخته تهمینه میلانی و... .

دقیقا همینطور است.

فکر می کنید چرا نویسندگان و کارگردانان از نگارش یا پرداخت فیلم ها و سریال های مادرانه و زنانه پرهیز می کنند؟

دلیلش برایم روشن نیست. اما این هم یکی از اشتباهات هنری است که آقایان و خانم ها در آثار تصویری باید بر اساس کلیشه ها به تصویر کشیده شوند. دختران و پسران در فرم خاصی قصه هایشان را روایت کنند.

راهکار پیشنهادی تان برای فاصله گرفتن از این کلیشه ها چیست؟

به نظرم باید این ایده جا بیافتد که قصه های مختلف است که در دنیا طرفدار دارد، نه نگاه یک بعدی در سینما به نقش های مردانه و زنانه. در حالی که اکنون عمدتا قصه هایی را در سینما می بینیم که یک دختر و یک پسر همدیگر را دوست دارند و نقش های پدر و مادر یا موافق یا مخالف ازدواج آن ها هستند و خودشان هویت مستقلی در داستان ندارند. زمانی می توان از محوریت قصه ای درباره زنان گفت که خود نقش مادر هم حرفی برای گفتن داشته باشد و ماجرایش تنها در ارتباط با نقش فرزند تعریف نشود.

به نظر می رسد این تصویر از واقعیت جامعه نیز فاصله دارد. زیرا مردسالاری به معنای سنتی و متعارف آن در شرایط امروز اجتماعی حاکمیت ندارد و مساله نیست.

بله، در واقع ما حتی واقعیت را با آنچه که در خانواه ها می بینیم به تصویر نکشیده ایم. در حالی سینما و تلویزیون باید بازتابی از جامعه باشند.

خودتان چند فرزند دارید؟

من یک پسر دارم که ۳۹ ساله است.

آیا نوه هم دارید؟

بله، پسرم صاحب یک فرزند ۱۸ ماهه به نام آیین است.

تجربه مادر بودن چقدر به ایفای نقش های مادرانه به شما کمک کرده است؟

بسیار تاثیر داشته است. من یک مادر عاشق مثل همه مادران جهان هستم و وقتی هم عاشق باشی، این حس در بازیگری نیز به کمک ات می آید. البته من به دلیل سال ها تجربه سعی می کنم حس خودم در بعضی از نقش ها بنا به موقعیت کنترل کنم.

خودتان را مادر چه کسانی می دانید؟

در کل جامعه یا حرفه ام؟

به طور کلی...

احساس می کنم مادر همه جوان ها هستم. مخصوصا جوانانی که از بیماری رنج می برند یا ناتوانی خاصی دارند. آرزو دارم همه آرزوهایشان برآورده شود. امیدوارم آن هایی که این روزها در بیمارستان بستری هستند، تا پایان امسال لباس عافیت بپوشند.

در فضای کارتان چطور؟ به کدام بازیگر احساس مادرانه بیشتری را در ایفای نقش داشته اید؟

محمدرضا گلزار را بسیار دوست دارم. در فیلم های «سام و نرگس» که اولین تجربه بازیگری اش بود و «چشم هایش» نقش مادر او را بازی کردم. واقعا او را مانند پسر خودم می دانم.

آیا این ارتباط بعدها نیز حفظ شد؟

نه، کمتر با او در ارتباط بودم. اما امیدوارم بیشتر بدرخشد و روز به روز در حرفه اش موفق تر باشد. نقش های خوب بازی کند و سیما از چهره و بازی خوب و خوش قلبی او بهره ببرد.

سوال اولم را دوباره می پرسم. کدام نقش مادرتان را در سینما یا تلویزیون بیشتر دوست دارید؟

انتخاب خیلی سختی است. فکر می کنم فیلم «رابطه» به کارگردانی خانم پوران درخشنده را ترجیح می دهم.

از بین همکارانتان کدامیک را انتخاب می کنید ؟به نظرتان چه کسی بهترین نقش مادر را ایفا کرده است؟

در این باره نظری دارم.