اگر به سلامت عبور می کرد

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا؛ سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر علیرغم همه حواشی اش به پایان رسید. اما وقتی پای آن به مجلس شورای اسلامی کشیده می شود و مسئولان آن موظف به پاسخگویی هستند، یعنی این حواشی و ماجراهایش همچنان ادامه دارد. اساسا تا زمانی که چرخ بزرگترین رویداد سینمایی و چه بسا فرهنگی کشور در هر سال خوب نچرخد و نقل محافل خبری و حرف و حدیث ها باشد، این ماجرا ادامه خواهد داشت. این در حالی است که جشنواره فیلم فجر با سابقه ای سی و پنج ساله دست کم باید دارای اساسنامه ای مدون، ثابت و غیر قابل تغییر باشد. نه آن که هر ساله با آزمون و خطاهای بزرگ خود را به چالش بکشد. به نظر می رسد سردرگمی و بلاتکلیفی جشنواره ای که ادعا می شود ویترین سینمای ایران است و چرخه اقتصاد سینمای کشور را برای سال آتی تا حد زیادی پیش بینی می کند، مهم ترین معضل جشنواره فیلم فجر به حساب می آید. این جشنواره که دو سالی است عنوان بین المللی خود را به واسطه برگزاری مستقل بخش بین الملل در بازه زمانی دیگری یدک نمی کشد، اگرچه بر بازار فیلم های داخلی تمرکز کرده است و از این نظر می تواند، ارتقای کیفی و کمی محصولات تولید شده برای مصرف داخلی را تجربه کند، اما با شرایط موجود قدرتی برای رقابت با نمونه های مشابه و استانداردهای برگزاری جشنواره های معتبر سینمایی ندارد. حال آن که از چنین سودایی را در سر دارد.

بی شک اگر جشنواره فیلم فجر از تنگناهای و مشکلات و حواشی در سال های گذشته به سلامت عبور می کرد، می توانست امروز میان جشنواره های پر شمار سینمایی و بین المللی حرفی برای گفتن داشته باشد. سینمای بین المللی ایران امروز اگرچه با فیلم های معدودی از فیلمسازان نظیر اصغر فرهادی بر زبان ها جاری می شود یا نام و نشانی می یابد، اما تعریفی برای رونق اقتصادی از طریق عرضه و اکران در کشورهای دیگر نیافته است. این سینمای نجیب و شریف با وجود محدودیت ها و خط قرمزهایش می تواند به عنوان سینمایی بومی و دارای ویژگی های خاص مخاطبانی گسترده دست کم در میان کشورهایی با اشتراکات زبانی و فرهنگی پیدا کند. اما تلاش برای این حضور و پیدا کردن موقعیت تنها و تنها به برگزاری بخش بین المللی جشنواره فیلم فجر که از سال گذشته تاکنون به طور مستقل صورت می گیرد، معطوف شده است. این تلاش هم کم مایه و بی رمق است. چراکه به دعوت تشریفاتی از تعدادی فیلمساز که حضور در ایران را بیشتر محملی برای عقد قراردادهای همکاری یا دستیابی به بازار مناسبی برای نمایش فیلم خود می یابند، محدود می شود. از این رو جشنواره فیلم فجر در رسیدن به سی و شش سالگی نه تنها در عرصه بین المللی موقعیتی نیافته است، بلکه حتی نتوانسته است موجودیت و حقانیت خود را برای اهالی سینما به اثبات برساند تا در مظن اتهام نظیر ناداوری در دوره اخیر قرار نگیرد.

جشنواره فیلم فجر باید راه اصلی خود را از گرداب اوضاع نامطلوب اقتصادی کشور که فرهنگ و هنر را هم تحت تاثیر قرار داده است، به بازاریابی برای تعامل و همکاری مشترک با کشورهای صاحب نام سینمایی و یافتن فضای عرضه و توزیع دستاوردهای هنری قابل توجه و شایسته خود باز کند.

یادداشت: رکسانا قهقرایی